نماز

جهان سرمست از آن اقتدا بود

وحیران از نماز کربلا بود

خدایا آفرین قد قامت عشق

نماز خامس آل عبا بود

نمی دیدند سرهای جدا را

نماز عشق روی نیزه ها را

نمی دیدند پیشا پیش آن صف

نماز سرخ آن خون خدا را

ظهر عاشورا

پر کرد مشام خسته صحرا را

عطری که ربود هوش این دنیا را

آن روز حسین با وضویی از خون

می خواند نماز ظهر عاشورا را

هفتاد دو سجده

آن روز در آن نماز پر شوکت عشق

هفتاد دو سجده داشت هر رکعت عشق

آن ظهر نماز دیگری بر پا بود

انگار که بود آخرین نوبت عشق

رسول

یک قافله با درد و غم و تب می رفت

یک سر ، سر بی تن آیه بر لب می رفت

با کوه غم و درد رسالت بر دوش

با هیبت یک رسول زینب می رفت

(قنبر یوسفی)