نیمه شعبان از مهم‌ترین اعیاد شیعیان است؛ عیدی که نمایانگر ایمان شیعه به دوازدهمین امام از اهل بیت پیامبر اکرم(ص) است. اما مساله ظهور منجی صرفا به شیعیان اختصاص ندارد و در بسیاری از ادیان پیش از اسلام ریشه دارد.

این فراگیری باور به منجی، از این روست که این باور، هم نشات گرفته از دین است و هم ناشی از نیاز بشری. توده انسان ها در دوره های مختلف تاریخی به این معضل پی بردند که عمدتا بیشتر انسان ها زیر استثمار و ظلم اقلیتی قدرتمند هستند.

جنبش های ظلم ستیز در مقاطع مختلف تاریخی برای رهایی از این ستم شکل گرفته است، ولی معمولا این ظلم به شکل و صورت جدیدی خود را بر اکثریت تحمیل کرده است.

امروزه با وجود پیشرفت فناوری و صنعت از یک سو و فراگیری مباحث حقوق بشر و نیز توسعه های سیاسی و مردم سالارانه، انتظار این است که وضع توده ها و اکثریت مردم، بهتر از گذشته باشد.

اما اخباری که از گوشه و کنار دنیا هر روز می شنویم گویای این است که اتفاقا امروز همین فناوری و صنعت پیشرفته به کمک زورگویان و نیز جاهلان آمده و شاید هفته ای نباشد که خبر مرگ کودکان و زنان بیگناه را بر اساس زیاده خواهی و ظلم اقلیت ظالم امروز نشنویم بنابراین میل انسان امروز به نجات و ظهور یک منجی، بیش از گذشته است و جوامع بشری بیش از سابق آمادگی پذیرش یک منجی عدالتخواه را دارند.

از این منظر باور به مهدویت همسو و سازگار با یک میل انسانی است و صرفا یک باور مذهبی نیست.

مهدویت ارزشی است که با تکیه بر آن می توان آرمان ها و اهداف راستین بشری و نیز الهی را شناخت و به دیگران معرفی کرد. احادیث شیعه نیز این باور را بخوبی معرفی و بایدها و نبایدهای آن را معین کردند.

بر اساس همین احادیث مساله عدالت و اجتناب از ظلم در جهان و به سود همه انسان ها در مرکز توجه مهدویت قرار دارد.

ظلم ستیزی و عدالت گرایی ارزشی است که شیعه امروز می تواند آن را با افتخار هر چه تمام تر بیان و از آن، به گونه ای صحیح و با اجتناب از تحریف ها دفاع کند.