در کتاب آسمانی قرآن که همه ی برنامه های
رستگاری وسرافرازی انسان را در دنیا و آخرت در بر می گیرد،نشانه هایی در باره جواز
شرعی این سنت نیکو وجود دارد.خداوند متعال دربعضی آیات ،ساختار کلی آن را تایید
فرموده ودربعضی دیگر ،بابیان پیشینه ی تاریخی آن، به گونه ای دیگر آن را در شریعت
آسمانی اسلام امضاء کرده است.

خداوند در قرآن می فرماید:«لا یُحِبُّ الله
الجَهَربالسُّوءِ مِنَ القولِ اِلّا مَن ظُلِمَ»

خداوند فریاد زدن وبدگویی کردن رادوست ندارد مگر
درباره ی کسانی که به آن ها ستمی شده باشد.

خداوند در بخش نخست آیه با آوردن سیاق نفی به
مردود بودن هر گونه فریاد وشیون باطل اشاره می کند.بااین حال ،دربخش دوم این
آیه،کسانی را که مظلوم واقع شده اند،از این قاعده مستثنا می سازد واین کار را می
پذیرد.خداوند در این جا به بندگان خود می فرماید که اگر بر شما ستمی شد،می
توانیدشیون وزاری کنیدواگرمظلومی رادیدیدمی توانید بر او شیون کنید؛زیرا همین کار
زنگ خطری برای ستم کاران به شمار می رود.

از این آیه چنین برداشت می شودکه خداوند نمی
خواهد هیچ ستمی دردنیا پنهان بماند.ازاین رو،به بندگان خوداجازه می دهد
باافشاگری،ستم کاررسواکنند.خداوند نمی خواهد آه هیچ مظلومی در سینه اش خفه
شود،بلکه می خواهد همه از مظلومیت او آگاه گردندوبرای خشکاندن ریشه ستم وفساد به
پا خیزند.این آیه به طور آشکار ومستقیم بر مشروعیت آیین عزاداری دلالت می کند.