در کتاب آسمانی قرآن که همه ی برنامه های
رستگاری وسرافرازی انسان را در دنیا و آخرت در بر می گیرد،نشانه هایی در باره جواز
شرعی این سنت نیکو وجود دارد.خداوند متعال دربعضی آیات ،ساختار کلی آن را تایید
فرموده ودربعضی دیگر ،بابیان پیشینه ی تاریخی آن، به گونه ای دیگر آن را در شریعت
آسمانی اسلام امضاء کرده است.

خداوند در قرآن می فرماید:«لا یُحِبُّ الله
الجَهَربالسُّوءِ مِنَ القولِ اِلّا مَن ظُلِمَ»

خداوند فریاد زدن وبدگویی کردن رادوست ندارد مگر
درباره ی کسانی که به آن ها ستمی شده باشد.

خداوند در بخش نخست آیه با آوردن سیاق نفی به
مردود بودن هر گونه فریاد وشیون باطل اشاره می کند.بااین حال ،دربخش دوم این
آیه،کسانی را که مظلوم واقع شده اند،از این قاعده مستثنا می سازد واین کار را می
پذیرد.خداوند در این جا به بندگان خود می فرماید که اگر بر شما ستمی شد،می
توانیدشیون وزاری کنیدواگرمظلومی رادیدیدمی توانید بر او شیون کنید؛زیرا همین کار
زنگ خطری برای ستم کاران به شمار می رود.

از این آیه چنین برداشت می شودکه خداوند نمی
خواهد هیچ ستمی دردنیا پنهان بماند.ازاین رو،به بندگان خوداجازه می دهد
باافشاگری،ستم کاررسواکنند.خداوند نمی خواهد آه هیچ مظلومی در سینه اش خفه
شود،بلکه می خواهد همه از مظلومیت او آگاه گردندوبرای خشکاندن ریشه ستم وفساد به
پا خیزند.این آیه به طور آشکار ومستقیم بر مشروعیت آیین عزاداری دلالت می کند.

 در دین
مبین اسلام برای گریستن بر مظلومیت ابا عبدالله الحسین علیه السلام ویارانش در
کربلا،پاداش فراوانی در نظر گرفته شده است.این بدان دلیل است که این گریستن بادیگر
گریستن ها تفاوت دارد.این گریه از ناتوانی وزبونی نیست بلکه نشانه ی عزت و سربلندی
است.این گریستن نشان دهنده ی پشتوانه توانمندی تمدن 1400ساله است که پرتوآموزه های
زندگی آفرین آن در گذرگاه های پرفرازونشیب تاریخ،راهنمای بشر است.

امام صادق علیه السلام فرموده است:برای بندگان
خدا،فریاد کشیدن و گریستن در همه ی امور ناپسند است جز فریاد کشیدن و گریستن بر
حسین بن علی علیه السلام زیرا گریه کنندگان در این مورد به پاداش اخروی دست می
یابند.

امام سجاد علیه السلام در باره ی پاداش معنوی
گریستن برامام حسین علیه السلام می فرماید:هرمومنی برای شهادت حسین بن علی علیه
السلام گریه کند واشک برگونه هایش جاری گردد،خداوند متعال به او در بهشت خانه ای
عطا می فرماید که مدت ها در آن زندگی می کند.هم چنین هر مومنی به دلیل آزاری که از
دشمنان ما در دنیا به ما رسیده است،گریه کند واشکش سرازیر گردد،خداوند متعال
دربهشت به اوجایگاه بلندمرتبه ای می دهد.هرمومنی در راه ما،به اوآزار برسد وبگرید
به گونه ای که اشک برگونه هایش جاری شود خداوند ناراحتی را از اودور می
گرداندوروزقیامت،وی راازآتش دوزخ درامان می دارد.

هدف های عزاداری

خداوند متعال ، انسان را به گونه ای آفریده است
که با بهره گیری از احساس و عاطفه می تواند خود را با شرایط گوناگون سازگار
کند.این شرایط عبارتند از: شادی ، اندوه ، برخورد با افراد گوناگون وبرخی از شرایط
دیگر که قوه ی احساس و عاطفه ی آدمی را تحریک می کنند. همین احساس های گوناگون در
موقعیت های مختلف،به او یاری می رسانند.

آدمی از اولین روزهای آفرینش، همیشه  با دشواری های زیادی مواجه بوده، ولی کوشیده
است با بهره گیری از گریه و عزاداری با آن به مقابله بپردازد به عبارت دیگر ، از
خود دفاع کند.پس مهار طغیان روحی در برابر دشواری ها و دست یابی به آرامش روانی را
باید نخستین هدف در برپایی هر گونه هر گونه عزاداری و سوگواری دانست.این آیین ها
افزون بر برون افکنی روحی(که جنبه ی فردی دارد) هدف های دیگری را پی گیری می کنند
که این مساله درباره ی عزاداری حضرت سیّدالشهداء علیه السلام آشکار تراست.یکی از
این هدف ها،افشاگری ونمایاندن چهره ی واقعی کسانی است که در حادثه ی کربلا بر اهل
بیت اظهار علیهم السلام ستم روا داشته اند.با برپایی آیین عزاداری ، شرکت کنندگان
از زوایای گوناگون ، ستم کاری گروه باطل و مظلومیت سپاه حق آگاه می شوند.بدین
تربیت ، سرمشق گرفتن از نهضت آگاهی بخش امام حسین علیه السلام در جامعه، نهادینه
می گردد.در این حالت ،محفل های عزاداری به کلاسی برای آموختن درس پایداری وستم
ستیزی تبدیل می شود.هم زمان با آن ، بینش دینی مردم ، در باره ی مفهوم عدالت
وآزادی در مسیر اصولی وتاب آن جهت خواهد یافت .امام خمینی قدس سره بر اساس همین
نگرش فرموده است : این محرم صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است.وزنده نگه
داشتن عاشورا یک مساله ی بسیار مهم سیاسی-عبادی است.عزاداری کردن برای شهیدی که
همه چیز را در راه اسلام داده ، یک مساله ی سیاسی است.

یک مساله ای است که در پیشبرد انقلاب ، اثربسزا
دارد.ماازاین اجتماعات استفاده می کنیم.ما از آن الله اکبر ها،استفاده کردیم وباید
آن را حفظ کنیم.الگو سازی منطقی از نهضت امام حسین علیه السلام در کربلا،مایه ی
پویایی همه ی جنبش های مذهبی واسلامی است ؛زیراتنها در صورت بهره گیری وپیروی از
پیام،این جریان ماندگار خواهد شد.نمونه ی آن انقلاب اسلامی ایران است.

دیگر هدف مهم این عزاداری ،پیام رسانی مستقیم
وغیر مستقیم به اجتماع است.درپرتو این سنت ، بسیاری از آموزه های اسلام مانند:امر
به معروف ونهی ازمنکر ، تولّی و تبرّی زنده می شود.

این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست؟

السلام علیک یا اباعبدالله

می خواهم در باره ی ایام محرم مطالبی را با عنوان
های :

1.عاشورایی دیگر وخروشی دیگر

2.هدف های عزاداری

 3.اجر
معنوی عزاداری

4.ضرورت عزاداری از دیدگاه قرآن

 به
پیشگاه آقا امام زمان ارایه نمایم.باشد که مورد قبول واقع گردد.

از خوانندگان عزیز التماس دعا دارم.

عاشورایی دیگر وخروشی دیگر

عاشورا، اقیانوسی خروشان است که همه کشتی
شکستگان بدعت و زورق های به گل نشسته ی بی نام و نشان تاریخ را در خود  خود می شکند و هم چنان می خروشد.

عاشورا، سر چشمه ای خروشان است که تشنگی همه ی
کاروان را فرو نشانده و در تب و تاب زلال آب، انسان را زندگی بخشیده است.

عاشورا، تجلی گاه اندیشه ی ناب ،پیغمبر گونه ای
است که دشمنان انسانیّت را در برابر مردانگی و فتوت خود به زانو در آورده است.

عاشورا ، کوهی است که در گذر گاه رود خانه ای
حیات بشری،قد علم کرده و تنها جویبار انسانیّت را از خود گذر داده است.از این رو
دیگر رودها و جویبارها به مرداب پیشگی ، گراییده اند.

عاشورا جنبش است و نه سکون،اعجاز است ونه
ایجاز،صاعقه است و نه جرقه،فرهنگ است ونه جنگ و عرفان است و نه حرمان.

کتاب عاشورا همواره گشوده و آزمون گاه کربلا،
همیشه بر پاست.آدمیان همیشه و همه جا در این آزمون گاه ، درس پیش خوانده را پس می
دهند تا « خبیث از طیب» تمیز داده شود.

عاشورا ، در حوادث پیشین خود ریشه دارد و شاخه
هایش پس از آن تا قیامت گسترده است.

ویل دورانت طوری سخن می‏گوید که گوئی در زمان پیغمبر کوچکترین دستوری‏
درباره پوشیدگی در زن وجود نداشته است و پیغمبر فقط از پوشیدن جامه گشاد
نهی کرده بوده است ! و زنان مسلمان تا اواخر قرن اول و اوایل قرن دوم‏
هجری با بی حجابی کامل رفت و آمد می‏کرده‏اند . و حال آنکه قطعا چنین‏
نیست . تاریخ قطعی برخلاف آن شهادت می‏دهد . بدون شک زن جاهلیت همچنان‏
بوده که ویل دورانت توصیف می‏کند ولی اسلام در این جهت تحولی به وجود
آورد . عایشه همواره زنان انصار را اینچنین ستایش می‏کرد :
" مرحبا به زنان انصار ، همینکه آیات سوره نور نازل شد یک نفر از
آنان دیده نشد که مانند سابق بیرون بیاید . سر خود را با روسریهای مشکلی‏
می‏پوشیدند . گوئی کلاغ روی سرشان نشسته است " ( 1 ) .
در سنن ابوداود جلد 2 صفحه 382 همین مطلب را از ام‏سلمه نقل می‏کند با
این تفاوت که ام‏سلمه می‏گوید :
" پس از آنکه آیه سوره احزاب ( « یدنین علیهن من جلابیبهن ») نازل‏
شد ، زنان انصار چنین کردند " .
" کنت گوبینو " در کتاب سه سال در ایران نیز معتقد است که حجاب‏
شدید دوره ساسانی ، در دوره اسلام در میان ایرانیان باقی ماند . او معتقد
است که آنچه در ایران ساسانی بوده است تنها پوشیدگی زن نبوده است بلکه‏
مخفی نگه داشتن زن بوده است . مدعی است که خودسری موبدان و شاهزادگان‏
آن دوره

پاورقی :                 

1. کشاف ، ذیل آیه 31 از سوره نور .

چنانکه ملاحظه می‏فرمائید حجاب سخت و شدیدی در ایران باستان حکمفرما
بوده ، حتی پدران و برادران نسبت به زن شوهردار نامحرم شمرده می‏شده‏اند .
به عقیده ویل دورانت مقررات شدیدی که طبق رسوم و آئین کهن مجوسی‏
درباره زن حائض اجرا می‏شده که در اتاقی

اطلاع من از جنبه تاریخی کامل نیست . اطلاع تاریخی ما آنگاه کامل است‏
که بتوانیم درباره همه مللی که قبل از اسلام بوده‏اند اظهار نظر کنیم . قدر
مسلم اینست که قبل از اسلام در میان بعضی ملل حجاب وجود داشته است .
تا آنجا که من در کتابهای مربوطه خوانده‏ام در ایران باستان و در میان‏
قوم یهود و احتمالا در هند حجاب وجود داشته و از آنچه در قانون اسلام آمده‏
سخت‏تر بوده است . اما در جاهلیت عرب حجاب وجود نداشته است و به‏
وسیله اسلام در عرب پیدا شده است .
ویل دورانت در صفحه 30 جلد 12 " تاریخ تمدن " ( ترجمه فارسی ) راجع‏
به قوم یهود و قانون تلمود می‏نویسد : .
" اگر زنی به نقض قانون یهود می‏پرداخت چنانکه مثلا بی آنکه چیزی بر
سر داشت به میان مردم می‏رفت و یا در شارع عام نخ می‏رشت یا با هر سنخی‏
از مردان درد دل می‏کرد یا صدایش آنقدر بلند بود که چون در خانه‏اش تکلم‏
می‏نمود همسایگانش می‏توانستند سخنان او را بشنوند ، در آن صورت مرد حق‏
داشت بدون پرداخت مهریه او را طلاق دهد " . علیهذا حجابی که در قوم یهود معمول بوده است از حجاب اسلامی چنانکه‏
بعدا شرح خواهیم داد بسی سخت‏تر و مشکلتر بوده است .
(( بقیه در پست بعدی))